Off to Berlin

Eindelijk Bardo Pond live zien, ook al moeten we ervoor naar Berlijn en dat is ook geen straf!
In de tussentijd raad ik dan nog maar es hun meesterwerk 'Amanita' aan.
Goed weekend!

Roots of Heaven VII

Afgelopen zondag in Het Patronaat in Haarlem op een zonovergoten herfstdag een dagje op het Roots of Heaven-festival rondgehuppelt tussen de vooral bejaarde fotografen, maar dat mocht onze pret niet drukken, hier een korte impressie :

El Pino & the Volunteers 6 1/2
Leuke binnenkomer op de zondagmiddag, maar ook niet veel meer dan dat. Ondanks dat het voor Nederlandse begrippen een erg hoog nivo heeft, is er op internationaal gebied zoveel concurrentie, dat ze toch een middenmoter blijken.

Damien Jurado 7 1/2
Puik optreden van de gedrogeerde Damien (per ongeluk de vliegangst-pillen ingenomen!) samen met zijn lieftallige celliste/vocaliste Jenna Conrad, waarin vooral liedjes van zijn laatste ingetogen album And now that I'm in your shadow voorbij kwamen.

Mary Gauthier 8 1/2
Hoogtepunt van het festival. Schitterende meeslepende show van de 44-jarige zangeres/ gitarist, bijgestaan door 1 andere gitarist, die afwisselend de akoestische en electrische gitaar bediende. Intrigerende verhalen en uitmuntend gitaarspel maakten dit tot een mooie ervaring.
Persoonlijk vond ik het nummer 'Can't find a way' over Orkaan Katrina het absolute hoogtepunt van de dag.

Ane Brun 7
Korte flits van gezien, maar de kleine noorse folkzangeres had een erg aangename stem en een tweetal mooie liedjes.

Fred Eaglesmith 6 1/2
Dit was het meest onversneden country-concert van de dag en Fred kon naast de muziek ook nog als entertainer door de beugel, met leuke anecdotes en grollen, verder niet helemaal mijn ding.

Woven Hand 8
Voor mij het tweede hoogtepunt van de dag, want alles wat David Eugene Edwards aanraakt is intens, oprecht en gedreven; helemaal wanneer hij in de toegift alleen met banjo zijn 16 horsepower-klassiekers 'Black Soul choir' en 'Strawfoot' uitspuugt.

Cracker 3
Rotzooi! Wat doen die lui hier? Omhoog gevallen door MTV-hitje 'Low' en veel beter is het in de jaren erna blijkbaar niet geworden.

Volgende editie is 13 mei en eerste naam is Magnolia Electric co. hmmm!

Goodbye Mr. Altman

Afgelopen weekend eindelijk een lang gekoesterde film in vervulling laten gaan :
Robert Altman's meesterwerk The Long Goodbye met een meesterlijke Elliot Gould als prive-detective (met zelfs een mini-rolletje voor de Terminator, maar dat deert niet!) . Andere bekende films van hem waren 'MASH', 'Nashville' en ga zo maar door.

De volgende dag vernam ik het nieuws van zijn dood en zijn anderhalve jaar vechten tegen De ziekte. Vreemde gewaarwording dat de regisseur van de film die ik net ontdekt had en zeer van genoten had de dag erna deze wereld verliet...

Robert Altman, bedankt.

Wiekent Ends Here..(part i)

In plaats van in je dinsdagochtend-depressie te geraken is hier een vrouwelijke aanval van twee kanten alsof je dinsdagochtend bijkomt naast twee vrouwen en je afvraagt hoe je wiekent was :

PJ Harvey - Ecstacy
Sleater-Kinney - The Fox

Wakey wakey, you r still dreamin' !

Johnny vs. Devil

Nice shot, Primus :



Check vooral DVD 'Primus - Animals Should Not Try To Act Like People' !

Ramp

Een van de meest heftige rampen van recent times wordt een van de meest intense liedjes van 2006 wordt een van de meest dramatische videoclips van datzelfde jaar :

Shit and Shine

Oelala moet vreemd lopen wil dit niet een van de eindlijst-favorieten worden, tenminste voor de mensen die het gehoord hebben. Ik dus! wie volgt?

Nadat ze al 'Groep van het jaar' op Sonar 2006 waren geworden is de nieuwe cd nu dan eindelijk uit (tijdelijk met bonus-cd van eerder op vinyl uitgebrachte 'You’re Lucky To Have Friends Like Us' uit 2004) . Persoonlijk vind ik vooral sleutelnummer van 30 minuten 'Practising to be a doctor' (cover van de wereldberoemde The Strangulated Beatoffs) ook het hoogtepunt, maar de rest doet er weinig voor onder.

Sonar schreef :

Shit & Shine - The group of the year at Sónar 2006

Four drums and two basses, interwoven in a real tangle of patterns, sounds and explosions. A real sonic catharsis, in an impossible cross between The Cramps and Sunn O))), or between Napalm Death and The Beach Boys. Pure surrealism for your ears.

Muts dorst s'nachts niet alleen naar buiten p.u.n.t.

Een van mijn favoriete nederlandstalige bands is helaas ter zielen maar de muziek uiteraard niet. De band Fratsen heeft tot de ontbinding in 1996 zes albums uitgebracht die tesamen bovenstaande zin vormen. Fratsen was de band van cabaretier Andre Manuel, die tegenwoordig in zijn eentje de theaters afstruint, maar het nivo van Fratsen haalt die in mijn ogen bij lange na niet meer. De teksten van Fratsen vind ik tot de meest vindingrijke en intense in onze taal behoren. Check bijv. 'Indianen', 'Vos', 'Whoeaah!' en vele anderen!
Zojuist via de site van het Nederlands MuziekArchief nog 2 cd's van hun kunnen vinden en dat is niet verkeerd gezien het feit dat ze allang niet meer geleverd worden en je ze in platenzaken niet meer tegenkomt. Vooral hun album 'Naar Buiten' met het weergaloze 'Drinkebroer', geinspireerd door niemand minder dan Rory Gallagher, is een aanrader.
Tekstflard uit 'Donor' (ook van 'Naar Buiten') :

Asjeblieft hier is me lever, pak m'n hoornvlies op je bril

Stroop het vel maar van m'n oren en neem alles wat je wil

M'n volgerookte longen, je mag ze hebben voor het leven

Alleen m'n rechter wijsvinger zal ik nimmer weg gaan geven

M'n hart nog vol van liefde, 'k ruk 't voor je uit m'n lijf

Neem van dit lichaam wat je wil, als die ene vinger maar bij me blijft

Want let maar op je zult het zien, lig ik eindelijk in de grond

kan 'k nog steeds m'n rust niet vinden door het jeuken van mijn kont

Dit is het land van teveel, kantoren schieten uit de grond

't zijn verdomd de nieuwe kerken en dat jeukt me aan m'n kont

Ik hoor ze lullen over welvaart, koop een auto voel je vrij

Ik voel het trillen van m'n anus, moet er met een vinger bij

Ik krab het vlees van m'n kont, alle bomen zijn bedrog

Want als je morgen wakker wordt dan ligt die klooteweg er toch

Mis ze niet nu het te laat is!

Red Sparowes+Made out of Babies=Battle of Mice

In de Occii was het gisteren tijd voor Made Out of Babies. De zaal was hoogstens met 40 man gevuld, maar dit mocht niet voorkomen dat Julie Xmas met haar band een erg heftig concert weggaven. De gitarist, bassist en drummer zorgden voor een straffe noise-rock geluidsmuur en Julie mocht hier bovenop haar demonen verdrijven met haar geweldadige stem.
Hun laatste album Coward geproduceerd door meesterknoppendraaier Steve Albini knalt hier al regelmatig door het huis.
Van de weergaloze postmetal van Red Sparowes was ik al een tijdje op de hoogte, deze week hoorde ik van een project van Red Sparowes samen met deze zangeres genaamd Battle of Mice en hun album A Day for Nights blies me meteen omver. Wat een intense muziek met die stem die zowel lieflijk als schreeuwend hard uit de hoek kan komen.
Na wat onderzoek bleek dit Battle of Mice geboren te zijn uit een kortstondige heftige relatie vol drank, lust, passie, psychologische spelletjes enz tussen Julie en de gitarist van Red Sparowes. Uiteindelijk barste de bom en werden de twee laatste nummers van de 7 op de plaat afzonderlijk opgenomen en ingezongen. Beide realiseren dat ondanks de extreme omstandigheden artistiek gezien hun beste werk op A Day for Nights staat.
Gisteren kon ik Julie dus aanschouwen met haar eigen band en na afloop sprak ik haar over dit samenwerkingsverband en met name de angstaanjagende 911-call op het einde van At The Base Of The Giants Throat, maar helaas liet ze niks los over de echtheid ervan en eigenlijk maakt het niet uit.
Voor de liefhebbers van intense rockmuziek zijn deze 3 bands in ieder geval een welkome aanvulling.

PS. Nog mooi gesigneerde versies van 3x7" Triad met alle drie bands, de cd van Battle of mice en de cd 'Coward' . Suck my Ass!

Willard Grant Conspiracy

Willard Grant Conspiracy is voor mij lang verborgen gebleven, maar ontkomen kan niemand aan de woede van deze verzamelaar.Ergens in het alt.country-rock- genre timmert deze band al sinds 1995, met zanger Robert Fisher als enige vaste bandlid, aan de weg.
Al menig album op rij weet hij met verschillende compagnons zichzelf te overtreffen en bovenal te verrassen.
Hun laatste album Let it Roll is een overtuigende full-band aangelegenheid en de titelsong is wat mij betreft een van de emotionelere uitspattingen van dit jaar. Zeker es de moeite waard voor liefhebbers van het genre (ze durven zelfs 'Ballad of a thin man' van Dylan te doen en niet onverdienstelijk) :

Hier de titelsong : Willard Grant Conspiracy - Let it roll

PS. Check ook de mooie clip van het openingsnummer van de plaat en single Distant Shore !

When the deal goes down

Wat een heerlijk sfeertje voegt deze clip toe aan het al bizonder muziekje met prachtrol van ons aller Scarlett Johansson :

en tevens een zaterdagnacht-zdf-ripoff :

Grails aWaits

Het album van de maand november was een moeilijke keus, maar ben toch bij de nieuwe Tom Waits terecht gekomen en vond het tegenover Tom niet eerlijk om er een tweede album naast te zetten. Zijn 3-dubbel cd Orphans moet nog verschijnen maar staat vol met nieuwe klassiekers in het al zo rijke ouevre van Uncle Tom (Zie post 20 oktober over Orphans hier).
Maar eigenlijk wil ik jullie vooral wijzen op een van de beste instrumentale releases van dit jaar : Black Tar Prophecies vol 1,2 & 3 van the Grails.

De voorgeschiedenis van the Black Tar Prophecies vol 1,2 & 3 is alsvolgt : na twee redelijk goede albums met violist Timothy Horner (Red light en Burden of Hope) gingen ze op tournee door Europa. Bij terugkomst in Amerika stapten ze het vliegtuig uit en Timothy liep een andere kant op en vervolgens is er nooit meer wat van hem vernomen, op enkele geruchten na dat ie op straat leefde met zijn viool of dat ie zijn viool verpand zou hebben voor geld.
Vervolgens doken de overgebleven bandleden de studio in en storten zich weer op de muziek die daardoor een andere wending nam, gedeeltelijk gedwongen door het gemis van de viool.
Dit kwam het geluid van the Grails ten goede en dit mag wel hun meest ge(s)laagde, donkerste en meest emotionele album genoemd worden.
De eerste twee volumes van Black Tar Prophecies verschenen exclusief op vinyl en zijn nu samen met 2 nieuwe nummers (vol. 3) op 1 cd verschenen. Een briljant sfeervol plaatje met extra vermelding voor het puike artwork :

Aanradertje voor liefhebbers van sfeervolle instrumentale muziek (Explosions in the Sky, Mogwai, Cul de Sac etc), met in een aantal nummers nog een straffe hoofdrol voor de banjo!?!

Drieluik del Dia