Rozeehondjes op Dour (dag 2)

De tweede dag werd ik veel te vroeg wakker vanwege de hitte en besloot maar met enige andere wakkere kameraad een stokbrood met ham/ kaas als ontbijt te halen...
Verdwaasd schoten de beelden van de vorige nacht (was hoogstens 4 uur geleden dat ik ging slapen!) nog door mijn hoofd. Al snel besloten we de opblaasboot op te blazen (hehe) en vol te gooien met koud water en rose en bier.
De 12 flessen rose (en andere geneugten) bleken de gezelligheid weer aan te wakkeren en een ieder schoof weer aan. Tevens bleken er een aantal duistere pakjes vanuit Equador in de omloop te zijn en was het hek weer gauw van de dam. Vooral goudeerlijke vinder Loer bleek er wel pap van te lusten, bang dat een ander mee zou peuzelen.
Als volleerde hippies trokken we naar het podium waar opperhippie Devendra Banhart een heerlijke zonnige show weggaf ('Merci beaucoup, festival du soleil' ), met als bijzonder moment de song Beautiful girl over een aan anorexia overleden vriendin, die een jongen uit het publiek (door Devendra spontaan op het podium geholpen) alleen op gitaar speelde.
Halverwege de show kwamen mijn twee broeders aan, die nuchter niet helemaal begrepen wat hier gaande was, en daar de rest van de avond last van hielden.
Na Devendra kwam onze held Mike Patton met zijn fantomas, die een fascinerende maar tegenvallende show weggaven. Meteen erna naar the Last Arena om te gaan crowdsurfen (4 keer) bij Anthrax, die een spetterende en super-enthousiast optreden gaven, waar ik beurs maar voldaan uit kwam. Heel apart hoe deze band, die voor deze keer weer in originele bezetting aantraden, het publiek tot een ouderwets metal-feest aanspoorde en met verve slaagde!
Nu kon ons niks meer gebeuren en trokken we naar Richie Hawtin , die ik op dat moment niet helemaal begreep met de gitaren van Anthrax nog in mijn oren. Hier viel de groep in duigen en bleef ik met vrind Onion over.
Toch maar weer getwee terug naar Hawkwind op buitenpodium the Last Arena, die onze op een ruimtereis langs alle prog- en spacerock sinds mensenheugenis nam, in 2 woorden 'geweldig geweldig'.
Vervolgens nog veel mensen lastig gevallen en ook verblijd met mijn presentie, en uiteindelijk mezelf verblijd op mijn veels te dunne matje in onze 'Witte tent'.