Smok

Gisteravond was het dan tijd voor smog , voorheen ook wel (smog). Na wat oponthoud vanwege een stroomstoring betraden Bill Callahan en consorten om een uur of negen het podium. Ze openden meteen met klassieker 'river guard' van het album knock knock om vervolgens in anderhalf uur bijna alle nummers van het nieuwe album a river ain't too much to love (helaas geen 'drinking at the dam' of 'the well') en een aantal klassiekers de revue te laten passeren.
Beste man op de bühne was ongetwijfeld Jim White, gelegenheids-drummer van Dirty Three, die met een grote smile prachtige drumpatronen weggaf. Bill bleek ook in vorm: duidelijk te verstaan en zijn gitaarwerk was zeer overtuigend, oudjes als 'bloodflow' werden tot in het volmaakte uitgesponnen.
Ondanks verwoede pogingen om prijsnummer 'I break horses' te horen te krijgen, weigerde opper-zeurpiet Callahan (familie van ?) dit nummer te spelen. Als toegift werden we nog wel getrakteerd op een paar gouwe ouwe, zoals 'dress sexy at my funeral' en 'our anniversary'.
Een puik concertje, maar van iemand met het oeuvre van smog had ik toch meer verwacht. Helaas nog vergeten om achteraf de plaat van accumulation: none te kopen.