Indianen op Dour (dag 3)

De zaterdag op Dour begon weer verschrikkelijk heet en nadat mede-festival-ganger Hank Dussen meerdere malen had aangedrongen op een swim in het meertje bij het parkeerterrein, besloten we daar maar verkoeling te zoeken!
Na een wandeling kwamen we bij het idyllische meertje met steile rotswanden aan en namen een duik in het veel te blauwe meertje, waar we een half uur later als indianen met kalk-beschilderde gezichten weer uit kwamen.
Terug op de camping besloten we alle geneugten die we konden vinden in de opblaasboot(zie foto) en 'elsewhere' tot ons te nemen en al gauw was het een dolle boel.
Ook bleek een pot pindakaas op mijn rug goed tot zijn recht te komen, met dank aan Durk.
In vol ornaat trokken we naar het festivalterrein, om ons te laven aan de vette metal-show waarop Napalm Death ons trakteerde, heerlijk gesprongen en gedouwd om dat luie zweet eruit te krijgen. Voordat ik het wist stond ik alweer bij The Last Arena van onze duitse vriend Alec Empire te genieten in het laatste zonnetje van de dag. Zijn live-shows blijven in mijn ogen door het rock-karakter vele malen beter dan zijn studio-materiaal.
Zittend op het gras, of wat er nog van over was na 3 dagen, gleed de gezapige voorstelling van Television aan ons voorbij, maar dat mocht onze festival-pret niet drukken.
Toen onze nieuwe tot ons genomen geneugtes begonnen te werken betraden de Young Gods het podium ter gelegenheid van hun 20-jarig bestaan.
Samen met Durk besloot ik 1 van de geluidstorens op het veld te beklimmen en heftig meedansend in de toren, bleek een klein wanstaltig security-meisje het daar niet mee eens te zijn. We klommen langzaam naar beneden, luisterden wat franse bedreigingen aan en gingen naar de andere geluidstoren, toen we daar in zaten, stond warempel hetzelfde meisje, ietsje roder gezicht nu, weer onderaan te schreeuwen!
Toch dachten we dat een derde poging, weer in de andere toren, misschien kans van slagen had.
Maar alvorens we bovenin geraakten hoorden we onze favoriete security-vrouw weer boven de Young Gods uit foeteren. Beneden aangekomen werd ons duidelijk gemaakt dat dit de laatste keer was, anders wegwezen. Ach mijn festival-bandje was ik al kwijt, maar na veel gezeur en gezever bij de 'chef' kreeg ik gelukkig weer een nieuwe, dit gold helaas niet voor mijn portemonnee die ik in de strijd ook kwijt was geraakt!
De hele nacht nog doorgehuppeld op Dom & Roland en andere vette drum 'n' bass in de Popbitch-tent, altijd feest daar. Vergeten dat Front 242 op hoofdpodium stond, maar wel geweldige laatste nacht gehad, waarbij ik met little brother Kutgeur en Onion nog de nme-djs aanschouwden, crowdsurfden op 'Billie Jean' en 'Like a prayer' en vele kwajongensstreken uithaalden. Hoe en wanneer ik mijn bedje in de 'Witte Tent' (zie foto) bereikte, is een vraagteken...