Einde van de Weg 2008

Vorig weekend kon, na maanden vooruitkijken, de reis naar het End of the Road-festival in Dorset eindelijk aanvangen. Na een nachtelijke rit naar Duinkerke, ontwaakte ik pas echt toen onze veerboot de 'White Cliffs of Dover' in het vizier kreeg. Door glooiend Engeland en inclusief een lunch-stop bij de Rose and Thistle in Camberley, kwamen we eind van de middag op het End of the Road-festivalterrein aan.

En daar bleek dat de hevige buien, die we onderweg troffen, het schitterend gelegen terrein goed modderig hadden gemaakt.

De camping met prachtig uitzicht was echter door het vele hoge gras nog uitermate geschikt voor onze quick-up tent (echt max. 2 minuten!). Even schuilen in de tent voor wat later bleek het laatste buitje van het weekend

en op naar het terrein en vooral naar de tussen de bomen en priëlen gesitueerde Garden Stage, waar we nog een paar nummers van Micah P. Hinson opvingen...

Hieronder volgen chronologisch mijn bevindingen van dit perfect georganiseerde festival, mede door de drank (allerlei cider, veel soorten bier, cocktails) en het voedsel (heerlijke pizza's, superontbijt, baby-ribs) van niet-festival-nivo.

Vrijdag

Micah P Hinson
De eerste kennismaking met de Garden Stage en de donkere stem van Micah waren super, maar toch te kort om een ordinair cijfer te geven...

Dirty Three - 9
Een van de vele 'meest' geanticipeerde optredens na de 2 superconcerten vorig jaar op hun eigen ATP. En dit was weer top-entertainment met comedian/violist Warren Ellis, Jim White (1 van de beste drummers ter wereld in mijn ogen) en bassist Mick Turner, die een meesterlijk samenspel neerlegden. Wederom (out of this-) wereld's!

American Music Club - 7
Een paar nummers verder en ondanks dat ik hun platen graag mag, kon dit me niet raken, kon ook mijn 'short-attention' festival-enthousiasme zijn dat AMC er op dat moment niet in ging.

Conor Oberst - 8.5
De Garden Stage was voor het eerste volledige avondconcert helemaal van Conor. die met geweldige liedjes van zijn nieuwe gelijknamige album mij liet wenen(Milk Thistle) en dansen (I don't want to die in the hospital). Heerlijk avondje.

Akron/ Family
We zagen een vlaag van percussie en fluitspelende mannen in witte pakken en dus te weinig om hier een oordeel over te velllen.

Dead Meadow - 8
Heerlijke stoner-jaren '70 gitaren die de rocker in me toch echt nodig had na een dag vol met vooral lieflijke folk en alt.country (mijn enige beetje minpunt op dit festival, maar dat wist ik vantevoren!).

Miserable Rich - 5
In een rumoerige Local, de op 2 na grootste tent (of op 1 na kleinste), kwam dit fluisterende folk-gezelschap totaal niet uit de verf.

Voldaan van alle eerste indrukken dook ik mijn toch wel frisse tentje in om de volgende dag met een prachtig uitzicht over de Engelse heuvels uit mijn tent te ontwaken op weg naar de eerste volledige EotR-dag:

Zaterdag

The Accidental - 5
Na een degelijk begin van de dag (lees: goed ontbijt met koffie) werden we langzaam wakker en dat kon prima met dit oersaaie drumloze gezelschap; 1 nummer kon, maar elk volgend nummer was er 1 teveel.

Devon Sproule
Erna met de eerste cider van de dag richting het prachtig aangeklede bos/park met op de achtergrond deze met zomerhoed getooide zangeres, ene oor in andere weer uit, maar niet storend.

THINGUMAJIG*SAW - 7.5
Vervolgens in de gezelligste en kleinste tent, The Bimble Inn, naar dit onversterkte duistere folk-gezelschap en dat was een goeie keus, erg intense band.

Bon Iver - 8.5
En weer naar de volgende artiest wiens plaat For Emma, forever ago ik al lange tijd koesterde; ondanks dat hij zijn intieme plaat live met een volledige band bracht, was dit een geweldig concert (dat ik afgelopen vrijdag in Paradiso nog in de herhaling mocht aanschouwen!).

British Sea Power - 5
BSP is vaste gast bij EOTR, maar wij zijn er langs gelopen en hebben zeker niet langer dan een tiental sekonden richting podium gekeken, dat is wat zo'n sterk bezet festival met je doet.

Low - 8
De volgende hoogvliegers waren onze mormonen van Low, en duidelijk was dat voorman Alan Sparhawk weer in 1 van zijn dalen zat, en ondanks dat de setlist geweldig was, werd ie er niet gelukkig van.
Uiteindelijk (einde gemist vanwege op tijd zijn voor onderstaande vertoning!) barstte dit uit in een aanval van aggressie van Alan, waarbij hij zijn gitaar met veel geweld het publiek in slingerde en er, wonder boven wonder, niemand geraakt was naar we later hoorden. Muzikaal toch weer van hoog nivo.

Sun Kil Moon - 7.5
Dan eindelijk de live-vertolking van mijn meest beluisterde album van 2008, April.
In en op het tweede podium, the Big Top, waren zijn unieke gitaarsound en geweldige stem gelukkig van de partij en het prijsnummer Tonight the Sky ook, helaas wel in een ingekorte versie. Iets te weinig van zijn laatste album om mijn hooggespannen verwachtingen waar te maken.

Two Gallants - 8
Deze twee heren uit Amerika bevolken mijn airwaves ook al ruime tijd en het was erg goed om deze nummers live nog rauwer en intenser door deze tent te horen galmen. Wat een songs hebben dit tweetal al in hun oeuvre, petje af!

Shearwater - 9
Snel naar de kleine warme Local om nog zo'n gekoesterde artiest te zien; En wat een subliem optreden, wat een stem, wat een instrumentarium en geweldig songmateriaal van hun laatste twee albums, Palo Santo en Rook. Een van mijn vele hoogtepunten! Ga dat zien als ze langskomen...

Volledig 'lam' geslagen na een dag vol geweldige muziek, heerlijke hoeveelheden drank en eten, kroop ik weer richting campsite, en vannacht zou ik het zeker niet meer koud krijgen!

Zondag

Eerst maar even geld regelen in naburig gelegen Shaftesbury, prachtig dorp in de heuvels van Dorset, alwaar we meteen maar onze innerlijke mens klaarstoomden voor de laatste dag End of the Road.

Kimya Dawson - 6.5
Terug in het zonnetje met deze vlotte tante niet te ver uit de buurt, werden we alweer lekker opgewarmd.

Jason Molina - 8.5
Zijn cowboy-outfit heeft ie inmiddels ingewisseld voor een strak pak, maar zijn hart zit nog vol met crossroads, winding paths, wolven en manen. En ondanks dat Jason, tevens voorman van Magnolia Electric Co, niet van oude nummers houdt, waarvan hij vandaag slechts 2 (No Moon on the Water en What comes after the Blues) in petto had, was zijn nieuwe materiaal weer hartverscheurend mooi...


Bob Log III - 7
Zijn vertoning heeft hem inmiddels een flinke hoeveelheid nieuwgierigen opgeleverd en voor een volle Big Top leverde hij een hilarische, maar muzikaal eentonige, voorstelling af.


Billy Childish - 8.5
Mijn verrassing van het festival, wat een sublieme bassist had deze punklegende meegenomen, de nieuwe Kim Deal in een verpleegsters-pakje. Billy en co ramden er een heerlijke punk-rock-indie-set met een vleugje Pixies doorheen en knalden eruit met een vlammende versie van Hendrix' Fire. Dit was precies wat ik nodig had om mezelf wakker te schudden!

Richard Hawley - 5
Gezapig en voorspelbaar, ondanks dat het vele engelsen duidelijk wel kon bekoren. Dit is totaal niet mijn ding.

Tindersticks - 8
Fantastisch om deze stem nu eindelijk eens live te zien en het songmateriaal werd, met behulp van het mini-orkest, prachtig vertolkd. Helaas geen All the Love, van hun oude-tijden-doen-herlevende nieuwe plaat The Hungry Saw.

Calexico 7.5
De Garden Stage-afsluiter kreeg anderhalf uur om het publiek met hun mexicaanse klanken en stoffige woestijnverhalen te verwarmen en dit lukte prima, aangezien hun nieuwe plaat Carried to Dust beduidend sterker materiaal bevat dan zijn voorgangers.

Daarna nog even zwerven, drinken, atmosfeer opsnuiven om als eindhalte neer te ploffen in de filmtent bij The King of Kong, een hilarisch documentaire over het World Record Donkey Kong. De laatste krachten sleurden mijn vermoeide lijf richting tent.

Toch zeker 1 van de betere festivals die ik de laatste jaren heb bijgewoond en ik kan nog steeds geen reden bedenken waarom ik er volgend jaar niet 'gewoon' weer bij ben!

Voor (nog meer) foto's : check hier!