Antonioni en Bergman

Afgelopen maandag las ik dat Zweedse filmregisseur Ingmar Bergman overleden was en ik dacht even terug aan al die keren dat zijn films me verbaaste, ontroerde en vooral vragen opwierp (en soms beantwoordde). Bizar genoeg besloot zijn Italiaanse collega Michelangelo Antonioni op dezelfde dag het aardse leven te verruilen voor de eeuwige jachtvelden. Ook Antonioni's films waren vaak teruggedraaid in mijn hoofd.

Sinds ik me vanaf een jaar of wat geleden ging verdiepen in de film, waren deze twee in mindere mate (die eer gaat naar Tarkovsky en Kurosawa) verantwoordelijk voor de fascinatie die ik ontwikkelde voor de 'oudere' film. Mijns inziens namen deze films nog de tijd om onderwerpen als leven, religie, dood, liefde en de menselijke psyche uit te diepen. Veel van hun films stralen hierdoor, ondanks de vaak zware thema's, een rust en sfeer uit die ik in de huidige cinema maar zelden terug zie.

Hoe toepasselijk dat beide vredig zijn ingeslapen op respectievelijk 89 en 94-jarige leeftijd.


Tot nu toe zijn mij van Antonioni's films voornamelijk Professione : Reporter (met een zeer jonge Jack Nicholson, zie hierboven), Il Deserto Rosso en Il Grido bijgebleven en van Bergman is Det Sjunde Inseglet nog steeds mijn persoonlijk favoriet, niet op zijn minst door de aanwezigheid van Max von Sydow en The Grim Reaper (zie hieronder).


Voor een ieder die nog nooit een film van een van de twee heeft gezien, zijn dit goeie startpunten. Gelukkig hebben beiden zo'n uitgebreid oeuvre achter gelaten dat ik voorlopig nog vooruit kan!