Smokey Rolls Down Thunder Canyon

Devendra Banhart is terug en heeft weer een ster aan zijn magische universum toegevoegd :

probeer voor uzelf

tracklist:
1. Cristobal
2. So Long Old Bean
3. Samba Vexillographica
4. Seahorse
5. Bad Girl
6. Seaside
7. Shabop Shalom
8. Tonada Yanomaminista
9. Rosa
10. Saved
11. Lover
12. Carmencita
13. Other Woman, The
14. Freely
15. I Remember
16. My Dearest Friend

Recorded in Topanga Canyon, the 70s enclave in the LA hills where Neil Young, Joni Mitchell, Stephen Stills etc all decamped to play guitar in each other's back yards. That laidback spirit fills this album; a retro exercise perhaps, but the songs are strong enough to make it feel relevant in 2007. It's got that feeling of a band hanging out, living and breathing the songs, and seeing where they can take them.

The immediate winner is Seahorse, a three-part epic that rolls from an acoustic opening to take in touches of The Doors, Dave Brubeck, The Stranglers' Golden Brown, Wild Wood-era Paul Weller etc, all with his Marc Bolan-ish vibrato over the top; feels like a lost classic that's going to storm live. Kind of fitting that it's about reincarnation with so many references tucked in.

Tonada Yanomaminista is a triumphant, summery singalong, almost breathless at 2:53; Bad Girl is as mellow as Fleetwood Mac's Albatross; Seaside a moving piano ode to er, the seaside; Latin flavours come out on Samba Vexillographica, Carmencita and Rosa; Shabop Shalom and So Long Old Bean fun songs that break up the fragile romance of My Dearest Friend and I Remember.

oei ai, lowlands was al een heerlijk voorproefje en hier blijkt dat ie dat gevoel ook op de plaat heeft gekregen. Ik doe de gordijntjes dicht en schilder mijn eigen zomer met Devendra's kleurige klanken. En hier het prijsnummertje :
“Seahorse”

Diep, laag en smerig

Och toch, na vele jaren afwezigheid (waarom, mijn god, waarom?) eindelijk weer mijn narreschoentjes aangetrokken richting de polder op de vertrouwde donderdagavond en op het vertrouwde plekje tussen de gootjes (was het nou camping 3 of 4?? ze lijken allemaal op elkaar) de geleende tent binnenstebuiten opgezet.
Met een programma om je middelvingers bij af te likken en een partner in crime die de pure onversneden lage lol niet schuwt :

kon dit niet anders dan goed komen.
Totaal ondergeschikt, maar niet onbelangrijk, traden er dit weekend wat bandjes en muzikanten op. Ik ga proberen mijn nauwelijks bestaande memorie aan te spreken en al deze muzak op een rijtje te zetten. Vergeet niet dat dit alles voornamelijk een persoonlijke ervaring was en waarschijnlijk meer gerelateerd aan mijn toestand dan de daadwerkelijke optredens.
Aangezien de VPRO er in mijn ogen al helemaal niks van bakt, link ik die recensies er maar bij (om zo toch meerdere meningen naast elkaar te zetten, mijne blijft ten aller tijde leidend uiteraard):

Dag van de Vrijheid

Battles (VPRO 3voor12 gaf 7,5): Na een relatief stille nacht begon de dag met een voorzichtig indrinken en wat niet meer nodig 'to get things started'. Langzaam en aangedaan door zoveel herkenning verkenden we de campings om tot rust te komen bij een smakeloos ingericht beekje. Even later durfden we de stap naar het terrein te wagen en hupsakee in de Bravo faliekant vooraan. Hier stond voormalig Helmet en huidig Tomahawk-drummer John Stanier ons instrumentaal te woord. Ingewikkeld doen ging veelal ten koste van het pure knalwerk waar we zo van houden, maar als opener toch geen slecht begin. Ietwat lastig inkomen misschien!
Bruno geeft 6,5

Devendra Banhart (VPRO 3voor12 gaf 4): En het gelukte ons ook nog om bij mijn grote hippie-goeroe devendra terecht te komen en dat was geen kattepis, eerst van heel dichtbij verwonderd zitten kijken wat er allemaal uit s'man's baard rolde, besloten we de ruimte aan de zijkant op te zoeken om het concert al dansend en rollend, precies zoals Devendra zijn sekte het liefst ziet, te volbrengen. Absolute hoogtepunt in de set was 'Long-Haired Child' met zijn magische tekst en mijn danspasjes waren niet van de lucht!
Bruno geeft 8,5

Noisia/Pendulum ((VPRO naar bed) : niet voor niks zet ik neerlands trots op drum 'n' bass-gebied naast de absolute top uit Londen, want beiden brachtten de Bravo in vervoering en mijn voetjes hebben een paar uur de grond niet geraakt. Dit is wat ik een dansfeestje noem!
Bruno geeft beide 8

Zatterdag

Laurent Garnier (VPRO 3voor12 gaf 7) : Nadat we ons samenzijn hadden aangevuld met meerdere vrinden die we bij de ingang binnengeloodst hadden door met naald en draad tot 6 keer toe naar binnen en buiten te gaan, gingen we richting de Bravo alwaar techno-godheid 'Laurens Scharnier' op ons stond te wachten en deze knalde er na een moeizaam begin op los!
Techno in de middag vind ik altijd prachtig...
Bruno geeft 7

Interpol (VPRO 3voor12 gaf 7,5) : vanaf het 'strandje' tussen de levensgrote buddha en de drank met een direct lijntje tot in de Grolsch-tent, is dit waarschijnlijk het enige cijfer dat ik met 3voor12 overeenkom, maar dan wel met de opmerking dat de opener van de nieuwe plaat genaamd 'Pioneer to the Falls' live nog sensationeler en nog meer kippenvel opleverde dan het op plaat al deed. De oudere nummers gingen er bij mij in als roomboter, en de schitterende hollandse luchten boven hun tent waren het decor wat Interpol verdiende.
Bruno geeft 7,5

Kaiser Chiefs aka KC & the sunshine band (VPRO 3voor12 gaf 8) : Tja, overschatte engelse rotzooi, bestaat er nog een engels band die niet gehyped wordt? Heb alle fans lastig gevallen met de vraag of het KC & the Sunshine Band was, omdat er een grote neon 'KC'op podium stond en ik groot fan van 'Walking on Sunshine' ben en deze zou op deze dag niet misstaan.
Bruno geeft 5,5 (onvoldoende krijgt niemand!)

Anthony Rother?, Dave Clarke presents? (VPRO naar bed) : Na KC weer naar de Bravo om de techno-avond van Dave Clarke te aanschouwen en ik kon niet meer achterhalen wie wat en wanneer draaide , maar het schalde heerlijk door de tent en over het terrein. Laat Dave Clarke zijn talenten en kennersoog maar schuiven.
Bruno geeft 7,5

Sunnday

Nine Inch Nails (VPRO 3voor12 gaf 7) : de eerste dag waarop ik ff bij de les moest blijven, wat al meteen misging natuurlijk. Maar desalniettemin toch op tijd vooraan bij NIN en dit was binnen paar nummers al gerechtvaardigd. Uitermate straffe zet met puike industrial electronica werk en de setlist was ook om je varkensvingers bij af te likken. Helaas moest ik vlak voor einde weg om indie-helden Sonic Youth te aanschouwen...
Bruno geeft 8

Sonic Youth (VPRO 3voor12 gaf 8) : tja, de grondleggers van alles wat vergeten is om zijn gitaar te stemmen en toch wil rocken als een god. Kim Gordon was in topvorm en ondanks dat het nieuwe werk van 'Rather Ripped' zich bij lange na niet kan meten met het oudere werk, blijft het een prachtig schouwspel om Kim rond te zien tollen terwijl Thurston zijn gitaar aanzwengelt.
Bruno geeft 7

Motorhead (VPRO 3voor12 gaf 9) : na het eeuwige drankdolen liepen we langs het water en besloten de overvolle boot op te springen om naar de rust van de sauna/yoga overkant te ervaren en toen we ons ietwat moeizaam neervleiden tussen de halfnaakte en naakte mensen met hoogstens 1 badhanddoekske hoorden we Lemmy en zijn makkers over het water galmen, zo had Lemmy het zelf ook gewild.
Bruno geeft ook 9 voor de gehele entourage

Arcade Fire (VPRO 3voor12 gaf 8,5) : na wat horten en stoten vonden we de alpha weer terug waar die stond en aangezien we dachten dat Tool ging beginnen spoedden we ons richting The Pit, om er achter te komen dat de kerkdienst van de Arcade fire in volle gang was en dit was toch wel de beste kerkdienst die ik ooit bijwoonde, okee, dat zegt letterlijk niks, maar toch!
Het podium vol met gezellige mensen die hun hart en ziel en zaligheid voor onze voeten gooiden, dat laat mij dus niet koud.
Bruno geeft 8

Tool (VPRO 3voor12 gaf 5!!!) : hier zouden mensen voor thuisblijven, maar dan mis je alles. Woorden schieten te kort bij een concert dat zo perfect in mekaar steekt en Maynard blijkt zijn keelontsteking onder controle, want ik merkte er weinig van. Die visuals, die lasershow, dat retestrakke geluid, er is gewoon geen liveband die dit kan neerzetten zo als deze band dat doet.
Zelfs het niet zo vaak live gehoorde 'Flood' van de eerste van hun 4 meesterwerken 'Undertow' was in de setlist opgenomen. Wat een afsluiter!
Bruno geeft 9,5

Het was naast deze muziek weer zo ontzettend gezellig dat ik toch weer moet constateren dat dit het meest gezellige festival is wat ik ken. Geen onvertogen woord, of juist iedereen onvertogen woorden en dit alles met een glimlach van oor tot oor, of zoiets.
Als ik dan 1 punt van kritiek mag geven is het dat ik beetje weinig goeie hardcore en/of punkrock heb kunnen vinden en die overvloed aan britse bandjes met 'The' ervoor kunnen ze voortaan lekker aan andere kant van het kanaal laten

Bedankt een ieder die mijn pad kruiste en kleurde en verblijde enz. enz.
bis 2008!

Ben Chasny vs The Sun

Wat doe je op een zondag waarop de zon je deze zomer voor de zoveelste keer in de steek laat? Je duikt de duisternis van Paradiso in om achter de pikzwarte gordijnen van het idyllische bovenzaaltje naar één van de concerten van het jaar te kijken!

Six Organs of Admittance is de naam, en Ben Chasny het enige vaste bandlid, die deze tour wordt bijgestaan op gitaar door Elisa van de Magik Markers, en deze dame bleek een verrassing van de bovenste plank.
Ze begon als een als lerares vermomde folk-dame met opgestoken haar, totdat ze in het tweede nummer volledig los ging op de electrische gitaar. Iedere weldenkende jongeman had ze in haar greep deze middag...



Ondertussen bleef Ben zijn fabelachtige gitaarspel (van het lage basgeluid tot aan de hogere gitaarakkoorden) ten toon spreiden.
Een aantal rustige folkachtige liedjes en gitaarduels verder eindigde de twee drie kwartier later met een weergaloze versie van Fleetwood Mac's 'That's Allright' !
Voor diegene die er niet waren, kan het album 'School of the Flower' iets verzachten, maar zorg de volgende keer gewoon dat je dit niet meer mist...

Good girls go to heaven

Bad girls go to Ben Chasny

Sunny Vic-end

Antonioni en Bergman

Afgelopen maandag las ik dat Zweedse filmregisseur Ingmar Bergman overleden was en ik dacht even terug aan al die keren dat zijn films me verbaaste, ontroerde en vooral vragen opwierp (en soms beantwoordde). Bizar genoeg besloot zijn Italiaanse collega Michelangelo Antonioni op dezelfde dag het aardse leven te verruilen voor de eeuwige jachtvelden. Ook Antonioni's films waren vaak teruggedraaid in mijn hoofd.

Sinds ik me vanaf een jaar of wat geleden ging verdiepen in de film, waren deze twee in mindere mate (die eer gaat naar Tarkovsky en Kurosawa) verantwoordelijk voor de fascinatie die ik ontwikkelde voor de 'oudere' film. Mijns inziens namen deze films nog de tijd om onderwerpen als leven, religie, dood, liefde en de menselijke psyche uit te diepen. Veel van hun films stralen hierdoor, ondanks de vaak zware thema's, een rust en sfeer uit die ik in de huidige cinema maar zelden terug zie.

Hoe toepasselijk dat beide vredig zijn ingeslapen op respectievelijk 89 en 94-jarige leeftijd.


Tot nu toe zijn mij van Antonioni's films voornamelijk Professione : Reporter (met een zeer jonge Jack Nicholson, zie hierboven), Il Deserto Rosso en Il Grido bijgebleven en van Bergman is Det Sjunde Inseglet nog steeds mijn persoonlijk favoriet, niet op zijn minst door de aanwezigheid van Max von Sydow en The Grim Reaper (zie hieronder).


Voor een ieder die nog nooit een film van een van de twee heeft gezien, zijn dit goeie startpunten. Gelukkig hebben beiden zo'n uitgebreid oeuvre achter gelaten dat ik voorlopig nog vooruit kan!