Gisteravond was het dan tijd voor smog , voorheen ook wel (smog). Na wat oponthoud vanwege een stroomstoring betraden Bill Callahan en consorten om een uur of negen het podium. Ze openden meteen met klassieker '
river guard' van het album
knock knock om vervolgens in anderhalf uur bijna alle nummers van het nieuwe album
a river ain't too much to love (helaas geen '
drinking at the dam' of
'the well') en een aantal klassiekers de revue te laten passeren.
Beste man op de b
ühne was ongetwijfeld Jim White, gelegenheids-drummer van Dirty Three, die met een grote smile prachtige drumpatronen weggaf. Bill bleek ook in vorm: duidelijk te verstaan en zijn gitaarwerk was zeer overtuigend, oudjes als 'bloodflow' werden tot in het volmaakte uitgesponnen.Ondanks verwoede pogingen om prijsnummer '
I break horses' te horen te krijgen, weigerde opper-zeurpiet Callahan (familie van ?) dit nummer te spelen. Als toegift werden we nog wel getrakteerd op een paar gouwe ouwe, zoals
'dress sexy at my funeral' en '
our anniversary'.
Een puik concertje, maar van iemand met het oeuvre van smog had ik toch meer verwacht. Helaas nog vergeten om achteraf de plaat van
accumulation: none te kopen.