"Yes, the new Ween album has a name, "La Cucaracha". The album kicks ass, I'm not really sure what else to say about it other than I really can't wait for it's release. There's not a wasted minute of music on there. We wrote and recorded a ton of material before we whittled it down to it's present state. We recorded the album to two inch 24 track tape and it sounds amazing. As always, it was produced and mixed by Andrew Weiss. It's due to be released in late September and we have already booked our American tour, which runs from mid-October until X-mas break. It will be our first full scale tour since "Quebec" was released. We will be playing pretty much every major city in the U.S. I'm not so sure yet about Europe, Australia, New Zealand, and Japan but it looks like we'll get there next year. I really, I mean really can't wait for you guys to hear it. I think you're gonna be floored. " (http://www.ween.com/)
Dat klinkt goed, en ook volgend jaar misschien in het land danwel naburig land! schiet maar op...
Geinspireerd door de keuze van popjournalist Swie Tio (klik voor interview) in de nieuwe Oor toen hij zijn keuze voor 'beste album aller tijden' bekend moest maken, Tonight's the Gold Rush on Zuma beach, besloot ik ook een poging te wagen om deze 4 klassiekers op 1 cd te krijgen. Ik weet dat je niks mag weglaten en dat alle albums song voor song geëxtraheerd dienen te worden, maar de uitdaging blijft...
Sowieso lijkt het me onomstreden dat de winning streak, die Neil Percival Kenneth Ragland Young vanaf zijn titelloze debuut via Everybody know this is Nowhere, Afther the Gold Rush, Harvest, On the Beach, Tonight's the Night en Zuma opbouwde, een van de meest indrukwekkende sprongen in de muziekshiznit aller tijden is. Persoonlijk zou ik geen 4 kunnen kiezen uit deze rij, maar de 4 van Swie Tio is geen verkeerde keus (kan dus ook niet) :
After the Gold Rush (1970) After the Gold Rush was recorded with the aid of Nils Lofgren, a 17-year-old unknown whose piano was a major instrument, turning one of the few real rockers, "Southern Man" (which had unsparing protest lyrics typical of Phil Ochs), into a more stately effort than anything on the previous album and giving a classic tone to the title track, a mystical ballad that featured some of Young's most imaginative lyrics and became one of his most memorable songs. But much of After the Gold Rush consisted of country-folk love songs, which consolidated the audience Young had earned through his tours and recordings with CSNY; its dark yet hopeful tone matched the tenor of the times in 1970, making it one of the definitive singer/songwriter albums, and it has remained among Young's major achievements.
On The Beach (1974) Following the 1973 Time Fades Away tour, Neil Young wrote and recorded an Irish wake of a record called Tonight's the Night and went on the road drunkenly playing its songs to uncomprehending listeners and hostile reviewers. Reprise rejected the record, and Young went right back and made On the Beach, which shares some of the ragged style of its two predecessors. But where Time was embattled and Tonight mournful, On the Beach was savage and, ultimately, triumphant. "I'm a vampire, babe," Young sang, and he proceeded to take bites out of various subjects: threatening the lives of the stars who lived in L.A.'s Laurel Canyon ("Revolution Blues"); answering back to Lynyrd Skynyrd, whose "Sweet Home Alabama" had taken him to task for his criticisms of the South in "Southern Man" and "Alabama" ("Walk On"); and rejecting the critics ("Ambulance Blues"). But the barbs were mixed with humor and even affection, as Young seemed to be emerging from the grief and self-abuse that had plagued him for two years. But the album was so spare and under-produced, its lyrics so harrowing, that it was easy to miss Young's conclusion: he was saying goodbye to despair, not being overwhelmed by it. Tonight's the Night (1975) "According to Young's late-great producer, David Briggs, this is the "water-downed" version of what really happened. At the time, Briggs said Neil kind of wussed out on the full length version & preened things down. So somewhere out there lies the whole story. Collecting dust. That being said, welcome to Neil Young's darkest hour. Coming off the heels of "Harvest" this one kinda freaked those San Francisco Hippies out. On the subsequent tour they were expecting "Heart Of Gold". What they got was a jabbering, Tequila swilling mad man in a "Tinkerbell" T-shirt. Inbetween songs he'd scream stuff like, "Bruce, you stole his guitar & put it in your arm!". For Young the 60's were over. As if tunes like "Roll Another Number" don't go to show. Pot had given way to smack. Suffice it to say, the record was panned. But Young maintains it's his best album. I agree. Nearly 30 years later, not one sloppy note sounds dated or premeditated." Zuma (1975) Having apparently exorcised his demons by releasing the cathartic Tonight's the Night, Neil Young returned to his commercial strengths with Zuma (named after Zuma Beach in Los Angeles, where he now owned a house). Seven of the album's nine songs were recorded with the reunited Crazy Horse, in which rhythm guitarist Frank Sampedro had replaced the late Danny Whitten, but there were also nods to other popular Young styles in "Pardon My Heart," an acoustic song that would have fit on Harvest, his most popular album, and "Through My Sails," retrieved from one of Crosby, Stills, Nash & Young's abortive recording sessions. Young had abandoned the ragged, first-take approach of his previous three albums, but Crazy Horse would never be a polished act, and the music had a lively sound well-suited to the songs, which were some of the most melodic, pop-oriented tunes Young had crafted in years, though they were played with an electric-guitar-drenched rock intensity. The overall theme concerned romantic conflict, with lyrics that lamented lost love and sometimes longed for a return ("Pardon My Heart" even found Young singing, "I don't believe this song"), though the overall conclusion, notably in such catchy songs as "Don't Cry No Tears" and "Lookin' for a Love," was to move on to the next relationship. But the album's standout track (apparently the only holdover from an early intention to present songs with historical subjects) was the seven-and-a-half-minute epic "Cortez the Killer," a commentary on the Spanish conqueror of Latin America that served as a platform for Young's most extensive guitar soloing since his work on Everybody Knows This Is Nowhere.
Ga toch maar es proberen dit in een Tonight's the Gold Rush on Zuma Beach-cd van 80+ minuten proberen te gieten!
And this scares the %$#&# out of me :
“Well, I dreamed I saw the silver space ships flying in the yellow haze of the sun,There were children crying and colors flying all around the chosen ones.All in a dream, all in a dream the loading had begun, flying mother nature's silver seed to a new home in the sun."
(PS. Sorry voor de lange post, maar kon hier niet kort over zijn!)
Eindelijk mijn kaartje gekocht, de lijst met goeie en/of interressante acts werd gewoonweg te lang...
Dit is de laatste lowlands-aanwinst, geinig wel:
maar vooral tool, sonic youth, nin, devendra banhart, dinosaur jr, noisia, arcade fire, interpol, battles , cocorosie, dave clarke, laurent garnier, richie hawtin, pendulum, anthony rother, the shins, trentemøller en unkle trokken me over de streep en er worden nog meer namen bekend gemaakt...
Nu snel waterdichte en bliksemwerende tent aanschaffen!
Er zit alweer een half jaar op en dus moeten we maar es even terugkijken op wat 2007 ons muzikaal bracht. Voor mij waren het toch weer de Grails die met Burning Off Impurities de beste plaat afleverden en hieronder een beschrijving van mijn beleving/ trip langs alle 8 meesterwerkjes van deze plaat :
1.Soft Temple (Wakker worden in een vreemde Tempel) Die vertrouwde bas zuigt je de plaat in en voordat je het weet begin je aan de reis die deze nieuwe plaat van de Grails weer is geworden. Meer nog dan hun vorige "Black Tar Prophecies 1, 2 & 3" is dit een mediatieve trip langs velden en wegen geworden. Langzaam vult het geluid zich met gitaren, toetsen en al wat niet aan instrumenten om op het einde van deze opener na veel kabaal, maar nooit zonder die met veel gevoel en souplesse op te bouwen, langzaam tot rust te komen en feilloos het tweede nummer binnen te glijden... 2.More Extinction (Uitstervend Ras) De rust wordt verstoord door een donkere drum en basgeluid dat de sfeer zachtjes aan laat uitsterven zoals de titel al deed vermoeden. Voorzichtig wiegel je weg in een opium-droom zoals Robert DeNiro overkwam in Once upon a time in America. Langzaam tokkel je het laatste nummer van kant A (van de dubbel-elpee) binnen... 3.Silk Rd. (Opus Opium) Alwaar je dromen intenser worden en een schitterende melodie zich in je hoofd nestelt omringd door oosterse klanken die aanzwellen en via een daverende drumpartij voortgestuwd wordt tot in een plek waar het zo donker blijft dat elk geluid wel langzaam moet verstommen. Maar niet alvorens nog lange tijd in deze duistere ruimte voort te galmen en uiteindelijk weer het licht te zien en met de herhaling van die prachtige melodie uit het begin van je droom dommel je zachtjes weer in... wat een trip! 4. Drawn Curtains (Gordijnen dicht) Vanuit de donkere spelonken dronet er een drum met een eenzame gitaarlijn naar boven en zetten we de reis voort door droge steppen op hoogtes waar de lucht ijl is. Een verstilde melodie en een minder eenzame gitaar worden bijgestaan door een hemelse violiste die de boel langzaam tot kalmte strijkt... 5.Outer Banks (Rivierbanken) De kalmte wordt zachtjes verstoord door slecht weer en middels die inmiddels al zeer vertrouwd klinkende stuwende bas wordt de ruimte weer langzaam gekleurd. De tikkende drums krijgen gezelschap van een zwartgallige gitaar en ieder instrument voor handen wordt in de strijd gegooid om dit via een prachtige middenstuk weer richting de bas uit het begin te brengen en onze weg door de rivier met de stroom mee voort te zetten... 6.Dead Vine Blues (Dode wolken) Een oosterse melodie klinkt vanuit de heuvels en onbevreesd reizen we verder richting de donkere wolken die zich voor ons uitbreiden en na een korte hevige uitbarsting komt kant B weer tot stilstand. 7.Origin-ing (Het Wilde Westen) Een donkere baslijn wordt bijgestaan door een gitaarlijntje met een desolaatheid alsof je op het perron zit te wachten in Once upon a time in the West, building and building totdat de stoomlocotief voorbij komt razen zonder te stoppen om even later weer, na een helse melodie over het perronetje te laten galmen in de verte te verdwijnen en je alleen overblijft met je mondharmonica. Langzaam infiltreert het geluid van de glijdende bas de stilte om met een opeenvolging van melodieuze kabaal en diezelfde bas weer te vervagen. 8.Burning Off Impurities (Het Wilde Oosten) Wiegend open je voorzichtig je ogen om even later met een paar ferme klappen op de gong wakker te worden in een bergdorp in het Oosten, hoor ik in de verte een fluit? Wat een lawaai om een fluit doorheen te horen, maar de fluit wordt nu steeds duidelijker, die melodie doet me opstaan en een logge bas duwt me het lemen huisje uit, wow, wat een uitzicht! Langzaam verstomd al het lawaai en blijven de groene bergen en een in de verte zachtjes klingelend belletje over.
Wat rest is verbaasd naar de ets op de "vierde" kant van dit stukje gekleurd dubbel-vinyl te staren; wat is er allemaal gebeurd?
Mijn plaat van de eerste helft van 2007 is het in ieder geval geworden en dat is een behoorlijke prestatie in mijn boek aangezien ze vorig jaar ook al mijn album van het jaar-award binnenhaalde. Misschien moet ik die maar es gaan uitreiken, of toch nog even wachten of ze er eind 2007 'two-in-a-row' van maken?
In het belang van alle instrumenten die deze plaat bevolken vond ik het nodig deze zonder kwaliteitsverlies beschikbaar te stellen, zodat alle nuances aanwezig blijven (voor diegene die geen .flac bestanden kunnen afspelen, check hier en zoek naar de plugin van jouw speler). En here it is :
Andere Kans(loze) Hebbers (van * tot ***, 3 sterren kwamen het dichtst bij de Grails): ***Whip - Blues for Lovers (Zanger van Timesbold strooit zijn harteroerselen allenig met gitaar over ons uit) ***Wooden Wand - James & the Quiet (Wooden Wand maakt zijn meest persoonlijke plaat aanhet handje van labelbaas Thurston Moore) **Shellac - Excellent Italian Greyhound (Steve Albini raapt zijn band-vehikel weer bij mekaar en levert een strakke plaat vol humor en zijn befaamde loepzuivere productie af) **Bill Callahan - Woke on a Whaleheart (Tja, als Bill wat uitbrengt dingt het bij mij altijd mee naar de prijzen) *Arcade Fire - Neon Bible (de moeilijke tweede levert een moeilijke maar bij vlagen weer bizondere plaat op) **Cocorosie - The Adventures of Ghosthorse & Stillborn (de dames hebben hun gekte weer in een waanzinnig sterke plaat gepropt) ***Bright Eyes - Cassadaga (minimaler dan ooit, maar minstens zo effectief als zijn bejubelde voorgangers) **Crippled Black Phoenix - A Love for Shared Disasters (Sfeervol, veelzijdig post-alles debuut met Mogwai-bassist) ***Modest Mouse - We were Dead Before the Ship even Sank (de indie-plaat van de eerste helft van 2007 van een van de beste indiebands van het moment) **The Twilight Sad - Fourteen Autumns & Fifteen Winters (Heerlijk vet Glasgow-accent sleept ons door meeslepende gitaarplaat heen) **The National - Boxer (Duistere gitaarpop met die donkere stem en erg sterke songs) **Panda Bear - Person Pitch (Sterk beinvloed door beach-boys harmonie met de kronkels van Animal Collective) **Dinosaur jr - Beyond (Kwartje viel laat, maar dit is weer een ouderwets goeie gitaarplaat) *Einsturzend Neubauten - Jewels (Subscribers only, maar gelukkig waren er nog andere wegen om dit juweeltje te veroveren) *Bad Brains - Build a Nation (Vette punk-reggae-metal-soep met de bezwerende vocalen van legende H.R.) **World's End Girlfriend - Hurtbreak Wonderland (Aphex Twin meets Mono en beetje van zichzelf) **Low - Drums and Guns (Low maakt electronisch geladen plaat met vertrouwde kwaliteit songs) **PG Six - Slightly Sorry (Deze zit al half jaar in de jukebox hier, vooral het briljante The Dance blijft maar rondzingen in mijn hoofd) **Wilco - Sky Blue Sky (Rustige eenvoudige songs die langzaam je hersenpan binnensijpelen) **Battles - Mirrored (Die knallende drums stuwen deze plaat naar behoorlijke hoogtes) ***Machinefabriek - Weleer (verzamelaar van onze hollandse laptop-electronica-guru, een plaatje!) **Mikkel Metal - Brone and Wait (Heerlijke donkere dubtechno-plaat) **Fridge - The Sun (Bizondere terugkomst met een vloeiende postrockplaat vol groovende jams) **Stendeck - Faces (Donkere Beats met mooie melodieen maakt dit toch wel de electronica-release so far)
Ik kan nog even doorgaan, maar moet toch ergens stoppen, want 2007 heeft al heel wat moois opgeleverd!
Nu maar afwachten wat de rest van het jaar in petto heeft...
Keuzes, keuzes, keuzes! Het moet natuurlijk ook geen halszaak worden en daarom laat ik de keuze aan jullie (Ben altijd al voorstander geweest van het makkelijke pad cq. de uitweg).
Ook omdat deze twee albums me alletwee erg kunnen bekoren en ik echt (nog) niet durf te zeggen welke van de twee beter is en gelukkig hoeft dat ook niet.
Beide passen perfect bij de non-zomer waar we momenteel in verkeren: druilerige, kale, ingetogen platen met persoonlijke teksten.
Het betreft de al eerder besproken plaat James and the Quiet van Wooden Wand en Blues for Lovers van Whip. Whip is het alterego van James Merrit als hij zich niet in het gezelschap van Timesbold begeeft.
Kies voor jezelf :
Wooden Wand - Future Dream
Whip - Wicked Wheels
Vorige winnaars : juni : Shellac - Excellent Italian Greyhound mei : Einsturzende Neubauten - Jewels april : Grails - Burning Off Impurities maart : Crippled Black Phoenix - A love of sharde Disasters februari :Arcade fire - Neon Bible en Bill Callahan - Woke on a Whaleheart januari : Explosions in the Sky - All of a sudden I miss Everyone
Disclaimer: If you are the owner of the mp3s/ m4as and would like them removed, please email me, we would gladly do so. Having said that, people who read our blog must know we hope people will fall in love and buy the real thing to support the artists.
1.Soft Temple
