ATP D3

Eindelijk na prachtige rit door zuidwest Engeland aangekomen bij Minehead, alwaar het All Tomorrow's Parties-festival 2007 gecureerd door Warren Ellis werd gehouden.

Vreselijk soepel naar binnen gekomen (geen lowlands-rijen) en de auto naast ons appartement gezet (geen Dour-stront-plek) om vervolgens het family-resort Butlins en het festival-terrein te verkennen, vol met casino's, een pizzahut, Burger King, Splash waterworld etc...
Wat een bizarre omgeving voor zo'n geweldige verzameling artiesten!
Vervolgens begon het gedonder, hier een kort overzicht van de geziene bands en mijn mening :

Vrijdag 27 april 2007
The Only Ones
Nauwelijks gezien, maar klonk ouderwets punkpopperig lekker, vooral wennen aan de omgeving!
Conway Savage
De notoire pianist van the bad seeds gaf een degelijk maar in mijn ogen niet bizonder optreden.

Magnolia Electric Co
De eerste act waarvoor we kwamen en we liepen zo naar voren om deze klasseband een superoptreden te zien geven. ATP was nu echt begonnen en het eerste toppertje was binnen.
Dirty Three
Na Magnolia nog het einde van Dirty Three kunnen zien en dit was spetterend. Frontman/violist Warren Ellis was in topvorm. De curator van dit weekend was duidelijk in zijn nopjes met al het muzikaal schoon wat ie voor dit weekend verzameld had. En wij ook!
Devastations
Tegenvallend! Patserige gasten die niet loskwamen van hun invloeden (Tindersticks) en er bleef bar weinig van over.
Brokeback
Verrassend laidback rustpuntje, leuke band.
Josh Pearson
S'nachts zagen de zalen er al festival genoeg uit en om deze ex-zanger van Lift to Experience als toetje voor de eerste nachtbrakers te programmeren bleek een goeie keus. Waanzin ten top, waarbij de duivel hem nog dichter op de hielen zat dan bij David Eugene Edwards (16 horsepower). Bizonder geval!

Zaterdag 28 april 2007
Magnolia Electric Co.
Exacte herhalingsoefening van avond ervoor, maar wederom erg goed!
Shannon Wright
Tegenvallende onbekende en dus maar snel naar zon, zee en strand verkast!

Low
Superconcert, luider dan anders maar familie Parker was in topvorm.
Spiritualized Acoustic Mainline
Nog net het einde van deze akoestische gospel-machine met fanatieke aanhang gezien, goed gedaan misschien, maar niet mijn ding.

Nick Cave / Grinderman
De hoofdact van zowel de zaterdag- als zondagavond en met gemak kwamen we volledig vooraan om de rasartiest van dichtbij mee te maken, woorden schoten te kort, wat een concert. Meneer Cave reeg humor, Jerry Lee Lewis-achtige piano-rock en zijn met emoties doordrenkte setlist op sublieme wijze aan elkaar. Zijn oeuvre is dan ook van dien aard dat de caveman nog wel een paar avonden extra had kunnen spelen, zonder een nummer te herhalen en/of het nivo te laten zakken. Menig keer sinds dit concert heb ik gedacht of ik ooit een beter artiest op het podium zag en kan er tot op de dag van vandaag geen 1 bedenken (en ik heb er genoeg gezien!). Wat een superperformer en helemaal als ie zo goed in zijn vel steekt!
Warren Ellis van Dirty Three en the Bad Seeds stond hem op weergaloze wijze bij...
Aansluitend het eerste optreden van Grinderman en zowaar nam Nick de gitaar weer eens in zijn handen. Na een haperend begin knalde dit nieuwe Nick-vehikel van het podium, wederom verdienstelijk bijgestaan door Warren Ellis en gast Bobby Gillespie, van wijlen de Jesus and Mary chain. Klapperende oren!
Youpi Youpi Yeah
In een casino-achtige zaal vonden mijn wederhelft en ik een tafeltje om al schreeuwend en drinkend elkaar mooi niet te verstaan. Nick had zijn werk gedaan en deze franse rockers maakten het niet makkelijker, leuk afer-concert zeg maar.
The Drones
Portie herrie van bovenste plank die het gepiep in den oren nog even aanzwengelde.
Nina Nastasia & Jim White
Jim White drumde op zijn elegante en swingende wijze in vele bezettingen over het weekend en ook hier was de drukste man van het festival weer in goede doen, verder deed Nina me weinig.


Einstürzende Neubauten
Veel later dan verwacht kwamen Blixa en consorten met al hun speeltuig om een uur of 2 snachts de zaal wakker schudden. Wat een figuur, onze Blixa, en wat een concert : klassesongs en instrumentarium als regenpijpen, droogtrommels (zo gek als je maar wil hebben), maar wel alles in het teken van een weergaloos concert. Pas om half 4 durfde iemand hun van het podium te halen, maar 'one more song'voor Blixa is er meteen 1 van een kwartier. Hoeveel topconcerten kan een mens verdragen in een weekend?

Zondag 29 april 2007

Dirty Three
Na even aan hun eerste concert te hebben geroken, wilde ik de tweede keer van deze band en organisatoren zeker niet missen en dat bleek terecht : wat een energie, wat een songs en wat een kerel die Warren Ellis. Elke (instrumentale) song kondigde hij aan met 'this song is about...' om vervolgens een humoristisch, zwartgallig verhaal op te hangen. Lachen dus, en tussendoor ook nog in de lucht schoppen en op zijn viool raggen onder begeleiding van Jim White (wederom!!) en Mick Turner. Magie!
Silver Mt. Zion Orchestra
Laatste nummer klonk goed, de rest buiten in de Engelse zon doorgebracht.
Cat Power and Dirty Delta Blues
Tegenvallende act. Als ik ze op een of andere bluesroute was tegen gekomen was ik ook doorgelopen en dat voor iemand met zo'n repetoire. Platte versie van 'Satisfaction' was dieptepunt.

Bill Callahan
Met een geleende foto-pas mocht ik de fotograaf uithangen : normaal moet je na twee liedjes kiekjes geschoten te hebben, weer bij het podium weg, echter Bill boeide het weinig dat ik bleef. Mij des te meer! Mijn held op twee meter afstand songs als Rock Bottom Riser, Say Valley maker, Cold blooded old times en Day zien vertolken was ongelooflijk. Op keyboards had ie niemand minder dan Jonathan Meiburg (little Johnnie!) bij zich en laat dit nauw de zanger/ liedjesschrijver van Shearwater zijn, die vorig jaar het prachtige Palo Santo uitbrachten.

Zo dichtbij en wederom zo mooi. Vraag me af of Bill vaker een fotograaf met betraande oogjes voor zijn podium heeft zien zitten?
Joanna Newsom
De vriendin van Bill trekt tegenwoordig volle zalen (puike marketing) en haar eerste concert leverde dan ook de enige rij van het hele weekend op. Gelukkig kwam ze na Bill voor de tweede keer langs en inderdaad is het een magisch gezicht om dit uit de jaren 70 overgevlogen hippie-vrouwtje haar harp te zien bespelen en kermen alsof haar leven er vanaf hing. Mooie afsluiting en ondanks dat er nog op vele podia werd doorgespeeld, kon ik dus echt niet meer moois verdragen...

Als het aan mij ligt, ben ik daar volgend jaar weer, hopelijk kunnen ze met net zo'n line-up komen, alhoewel dat een zware kluif zal worden.

Voor meer foto's, check hier
(Myles en Suzanne, bedankt voor de lol en de foto-pas!)